'In De malaise van de moderniteit gaat Charles Taylor in debat met westerse cultuurcritici die het ideaal van zelfontplooiing verantwoordelijk houden voor allerlei kwalen van de moderne tijd. Uitgangspunt vormt Allan Blooms kritiek op het modieuze culturele relativisme en Christopher Lasch' kritiek op het narcistische ik-tijdperk. Dergelijke cultuurkritiek heeft geleid tot krachtige pleidooien voor herstel van oude normen en waarden en sociale verbanden.Taylor probeert in dit boek de diagnose scherper te stellen. Verantwoordelijk voor veel van onze hedendaagse morele en politieke zorgen is volgens hen niet het individualisme als zodanig, maar slechts de uitgeklede vorm daarvan. In die vorm is het individu volledig vrij om te kiezen en is de wereld een geheel van opties. Taylor betoogt dat dit een eenzijdige en verkeerde uitwerking is van waarden als identiteit, individualiteit en authenticiteit. Deze waarden vooronderstellen juist een morele invloed van de samenleving op het individu.
